Tropem polskich bobrów

Ostatnio w ręce wpadła mi książka „Pałace na wodzie. Tropem polskich bobrów” od Wydawnictwa Czarnego. Jest to reportaż o bobrach, jak sama nazwa wskazuje, choć może bardziej adekwatne będzie stwierdzenie, że to reportaż o podróży ich tropem. 

Adam Robiński, autor, w swojej twórczości posiada już książki z pięknymi krajobrazami w tle. Nie inaczej jest też tutaj, bo poza głównymi bohaterami sporo mówi się także o tym, jak poszczególne miejsca wyglądają. Nie są to jednak suche opisy przyrody, które zazwyczaj ma się chęć ominąć podczas czytania – często ubarwione są np. zabawnym żartem. Sprawia to, że historia wydaje się bardziej szczegółową relacją o podróży znajomego niż reportażem czytanym gdzieś na kanapie w domu. 

Czas wspomnieć też o samych bobrach, niewątpliwie gwiazdach tej pozycji. Może przede wszystkim warto wyjaśnić, dlaczego po tę książkę warto sięgnąć. Moją inspiracją zdecydowanie było podziwianie żeremi o piątej nad ranem każdego dnia w pracy. Wtedy zdawało mi się, że bobry to bardzo nieśmiałe zwierzęta, jako że niespecjalnie często miały ochotę nam się pokazywać. Przyznam szczerze, że przed przeczytaniem tego reportażu niewiele wiedziałam na ich temat. Im dłużej jednak zagłębiałam się w ich historię, tym bardziej zaczynałam sobie uświadamiać, że są to zwierzęta naprawdę wyjątkowe, w dodatku o niezwykle ciekawej przeszłości. Często mówi się o tym, że tamy budowane przez bobry powodują szkody, mało kto wspomina jednak o tym, że inżynier lasu to tytuł nieprzypadkowy, bowiem tamy te umożliwiają rozwijanie się np. wielu gatunkom roślin. Jeśli to wciąż Was nie przekonuje, to pomyślcie sobie o tym, że będziecie mogli sypać ciekawostkami jak z rękawa. Czy wiedzieliście, że w 1958 roku na Suwalszczyźnie było tylko 130 bobrów? A, no właśnie. 

Paulina Massopust