„Się nie przejmujcie, tylko przyjmujcie!” – „To jest wasz kraj, to jest mój kraj” Woody Guthrie

Przyznaję się, że jestem ogromnym romantykiem, jeżeli chodzi o książki. Uważam, że niektóre książki należy czytać z odpowiednim nastawieniem, w dobrym miejscu i przy właściwej muzyce. Przez to zabrałam ze sobą „To jest wasz kraj, to jest nasz kraj” Woody’ego Guthrie w podróż pociągiem, w słuchawkach puściłam jego piosenki i zaczytałam się w opisach gorącej Ameryki, grzanej przez palące słońce i ciepłe serca ludzi żyjących na styku pokoju i wojny. 

Biografia Woody’ego Guthrie była moim pierwszym spotkaniem z tym muzykiem. Zasłuchiwałam się jako dziecko w piosenkach country i folk, ale raczej tych bardziej mi współczesnych. W USA Guthriego zakochałam się od razu. Mój pociąg toczył się po torach, a ja zostałam zabrana na wędrówkę przez drogi Ameryki lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych. Woody miał ten sam talent do pisania tekstów piosenek, co do pisania książek — autobiografia porusza tematy jego trudnego życia, problemów rodzinnych i ogromnego kryzysu i biedy, ale sposób, w jaki to opisuje, nie męczy ani nie nuży czytelnika. Wręcz przeciwnie, każda kolejna strona wciąga nas dalej i dalej w świat wędrownego grajka. Czytając, czujemy na sobie pył dróg, zmęczenie palców od strun gitary i klejące się ubrania, ale tak samo jak Woody’ego ciągnie nas to do przodu, w świat. Kolorowa feeria bohaterów, którzy towarzyszą nam na różnych odcinkach drogi ukazują obraz robotniczej Ameryki tamtych lat. Poznajemy nie tyle świat muzyki, co oglądamy oczami muzyka społeczeństwo, które ciągnie do roboty w ciężkich czasach, kiedy tylko szczęśliwi mogli liczyć na stałą, dobrze płatną pracę. Mimo to, w tym smutnym świecie, w którym wszyscy wiążą ledwo koniec z końcem, jest jakaś wolność do bycia sobą. Mam dach nad głową, nie muszę się bać o jedzenie i bardzo wygodnie mi się żyje, ale aż sama zachciałam wsiąść nielegalnie do pociągu towarowego z gitarą w ręku i dolarem w kieszeni. 

Autobiografia jest niezwykła w swojej prostocie – czytelnik zakochuje się szybko w świecie prostych i szczerych słów, w życiu z dnia na dzień, bez udawania. Guthrie śpiewał „this land is made for you and me” i tak właśnie przedstawia się książkowa rzeczywistość — wszystko jest nasze i dla nas, każdy pagórek, każda pustynia i każde miasto, tylko wziąć ze sobą trochę drobnych i zwiedzać. Nastrój książki przypomina trochę „Wsiąść do pociągu” Maryli Rodowicz, to jest jednocześnie autobiografia Woody’ego, ale też hymn dla ziemi ojczystej i dla ludzi, którzy tworzą naród Ameryki, jest to tęsknota za tym co było, ale też za tym, co dopiero będzie. Rozdział po rozdziale pędzimy za czymś, za jakimś uczuciem, które ciężko przypisać do konkretnego słowa. Czytając tę książkę jednak bardzo czuć miłość Guthrie – do świata, do Ameryki, do muzyki, ale przede wszystkim do ludzi, którzy go otaczali. Po przeczytaniu tej książki byłam pewna, że zaprzyjaźniłabym się z muzykiem — łączy nas dużo cech charakteru, niezwykła chęć ciągłej podróży i poszukiwania przyjaciół gdziekolwiek nie pojedziemy. 

Polecam tę książkę wszystkim podróżującym, tym co by chcieli, ale jeszcze nie znaleźli w sobie odwagi i wszystkim tym, którzy w każdym napotkanym człowieku widzą odrobinę dobroci. Chociażby nad głowami latały nam samoloty wojskowe, chociażbyśmy żyli z dnia na dzień, nie traćmy nigdy nadziei i idźmy dalej poboczem drogi albo wskakujmy na przejeżdżające pociągi, przecież jeszcze tyle przed nami do zobaczenia i tyle jeszcze mamy ludzi do poznania! Nie zatrzymujmy się w nudnej codzienności i śpiewajmy tak jak Guthrie – „So long, it’s been good to now yuh!”

Nana Asante