Retrospektywa Daft Punk – Alive 1997

Mamy rok 2001. Daft Punk są właśnie po wydaniu Discovery, który spotkał się z powszechnym uznaniem zarówno fanów, jak i krytyków. Parę miesięcy po tej głośnej premierze postanawiają wrócić do swoich korzeni i wypuszczają album koncertowy ze swoim DJ-skim setem nagranym kilka lat wcześniej, w roku 1997.

Dla fanów, którzy z zespołem zapoznali się głównie przez wymuskane, czysto french touchowe poptymistyczne kawałki z Discovery, wydawnictwo to musiało być niemałym szokiem. Dla tych, którzy znali Roboty z czasów debiutanckiego Homework – już mniej. Jak łatwo się domyślić, set nie zawiera żadnych numerów z sofomoru duetu, a jedynie wariacje na temat kawałków z ich pierwszego krążka.

Ci, którzy chcą poznawać dyskografię Daftów chronologicznie wedle ukazywania, powinni być gotowi na ten nagły throwback do wczesnego, bardziej surowego i techniawkowego okresu zespołu. Alive 1997 to przede wszystkim bardziej płyta setowa niż koncertowa. Nie znajdziemy tu podziału na poszczególne utwory – tracklista to jeden, trwający ponad 45 minut utwór, stanowiący niepowtarzalne i nieprzerwane elektroniczne jam session, które duet popełnił 8 listopada 1997 roku w birminghamskim Que Club.

Jam session to świetne określenie, bowiem Dafci znakomicie oddali żywiołowość i nieprzewidywalność owych najczęściej bluesowych muzycznych improwizacji. Panowie snują się przez kolejne linie melodyczne, warstwy bębnów, sample, płynnie przechodzą z jednych do drugich. Brak tu typowych dla dzisiejszego EDM-u dropów, słyszymy raczej łagodne przejścia, nakładanie utworów i segmentów na siebie, a potem stopniowe wprowadzanie jednych zamiast drugich.

Jak już jednak wspomniałem, ciężko tu znaleźć funkowy i delikatny french touch. O wiele więcej tu techno, klasycznego house’u, momentami nieco drum and bass, czy nawet jungle’owych brzmień. Szczególnie bardzo mocne, bezlitosne wręcz bębny około 16 minuty wskazują za rave’owy charakter setu. Fascynujący jest sposób, w jaki Dafci wychodzą w sumie od tego, co doskonale znaliśmy z Homework – zaczynamy bowiem reinterpretacją otwierającego debiut Daftendirekt, potem mamy rozbudowaną reinterpretację WDPK 83.7 FM, a także hitowe Da Funk. Następnie jednak Roboty idą w zupełnie szalone i niespodziewane strony, serwując potężne techno-housowe łojenie i rave’owy rozwój całości. Mniej więcej w połowie dostajemy ponowny znajomy element w postaci Rollin’ & Scratchin’, które z resztą swoją surowością świetnie wpisuje się w techniawkowy charakter tej części seta.

Po drodze mamy jeszcze wariacje na temat Revolution 909 czy Alive, a nawet fragment, w którym wprawne ucho wychwyci wczesną wersję czegoś, co miało się potem stać Short Circuit z Discovery. Co ciekawe, ich największy na tamten moment hit, czyli Around The World, jest tak bardzo zmieniony i zmiksowany z coverem The Chase Giorgio Morodera, że ciężko go rozpoznać.

Bardzo trudno mówić jednak o Alive 1997 w kategoriach płyty z jakąkolwiek tracklistą czy uporządkowaniem kolejnych numerów. Ten album stanowi bowiem bardzo niesforne i nieokiełznane dzieło, które wymyka się tego typu kwalifikacjom. To szalona, 45-minutowa improwizacja, której jakiekolwiek podziały robią więcej krzywdy niż pożytku. Znakomity, pełen energii i odpowiednio dawkowanych chwil wyciszenia DJ-set, który sprawdzi się zarówno do samotnego słuchania w celu wciągnięcia w poszczególne dźwięki, jak i na imprezie, jako tło do potańczenia dla każdego fana porządnej elektroniki.

Przez wzgląd na wydane w tym samym roku genialne Discovery, oraz młodsze o kilka lat i dla wielu (w tym też zupełnie szczerze dla autora tych słów) lepsze Alive 2007, pierwsza koncertówka Daft Punk często bywa zapominana. Niesłusznie, bo choć to nienajlepsze wydawnictwo Robotów, to nadal stanowi kawał świetnego, pełnego energii DJ-setu. Każdy powinien spróbować i odwiedzić ten historyczny rave, przynajmniej dźwiękowo.

Tekst: Maciej Bartusik